woensdag 28 maart 2012

Sander van de Pavert (LuckyTV) praat

LuckyTV zaait verwarring
(Uit BD Magazine 24 maart)

Als LuckyTV is hij iedere werkdag verantwoordelijk voor de vaak spraakmakende uitsmijter van De wereld draait door. In april praat de maker, Sander van de Pavert, in Den Bosch op het festival Bosch Art Film over zijn werk. “Ik kan elke dag in veertig seconden mijn shit kwijt. Héérlijk.”

door Dieter van den Bergh

Hans Teeuwen noemde zijn werk onlangs ‘het enige leuke op de Nederlandse tv’. Op de omslag van de VARA-gids wordt hij ‘De grappigste man van Nederland’ genoemd: Sander van de Pavert (1976), geboren en getogen Hagenees. In 2000 studeerde hij als grafisch vormgever af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Als LuckyTV zorgt hij sinds 2005 iedere werkdag met een kort filmpje voor de - vaak spraakmakende - uitsmijter van De wereld draait door. Met gemanipuleerde, verknipte tv-beelden zet hij een actueel onderwerp in een geestig, meestal absurdistisch daglicht. Vandaag was hij vroeg klaar: om drie uur. Een filmpje over de neonazistische suggesties rond Wilders’ gedachtegoed.

Nog ruim voor de dagelijkse deadline van zes uur zit Van de Pavert aan een biertje in Café Emma aan het Haagse Regentesseplein. Net om de hoek, op een zoldertje van een statig herenhuis, knutselt hij elke dag zijn filmpje in elkaar. Alles doet hij in zijn eentje: schrijven, monteren, stemmen inspreken. “Werkt het fijnst. Het wordt lastig als ik ’s middags een idee heb en nog mensen moet optrommelen om stemmetjes in te spreken.”

Hierdoor leidt de filmmaker overdag een kluizenaarsbestaan. “Na zeven uur tv kijken en monteren moet ik echt omschakelen als ik weer onder de mensen kom. Maar deze manier van werken heb ik nodig. Ik kan slecht tegen afleiding. En het is heerlijk om soms ’s ochtends in mijn onderbroek uit bed te rollen en achter de tv of computer te gaan zitten. Maar het mooiste is dat ik dan na een uur kan beslissen: nee, dit werkt niet, ik ga nog even een uurtje terugliggen.”

Hoewel hij elke dag tegen een deadline aanwerkt, voelt Van de Pavert nauwelijks druk. “Ik heb leren vertrouwen op eigen kunnen. Vroeger was ik uren aan het screenen; lullige quizjes of andere domme programma’s . Nu focus ik me op de actualiteit, vreet de journaals van NOS, RTL, BBC en CNN.” Geen enkel publiek figuur is veilig voor de manipulatiemachine van LuckyTV. Legendarisch zijn filmpjes als ‘het bedrijfsuitje van Hitler’, ‘Gadaffi doet Donald Duck’ of zijn persiflage op de in het geniep gefilmde Joran van der Sloot. Sommige figuren zijn vaker de dupe; de hijgerige Fons de Poel, de klunzige Balkenende, Wilders, de paus, en natuurlijk leden van het koningshuis. “Ik heb niets tegen het koningshuis, maar het feit dat er zoiets bestaat als majesteitsschennis daagt me uit. Zoals eigenlijk elk taboe.”

De zogenaamde commotie over zijn filmpje met een naakte Beatrix tussen de Papoea’s is overdreven, zegt hij. “Opgeblazen door de media. Ik heb wat boze mailtjes gehad, that’s it.” Zoals hij elke dag ‘shitloads’ met mail krijgt. Vooral loftuitingen, maar ook veel boze mails, zelfs een enkele doodsbedreiging, uit rechtse en moslimhoek. Om de meeste boze reacties kan hij smakelijk lachen. Vooral als ze van ‘PVV-allooi’ zijn of vol taalfouten zitten. Niet zelden gaat dat samen. Eén reactie vergeet hij nooit: “Tijdens de aswolk had ik een filmpje gemaakt waarin het lijkt alsof een verslaggever het einde der tijden voorspelt. Een mevrouw was ziedend omdat ze er echt van overtuigd was dat haar laatste uur geslagen had.” Missie van LuckyTV geslaagd: verwarring zaaien, ‘een beetje pesten’. “Ik kneed de absurditeit van alledag om naar mijn eigen beeldtaal.”
Een beeldtaal met een linkse signatuur. Al wordt ook iemand als Job Cohen niet gespaard, zie het beruchte ‘Ik denk het niet, Job’-filmpje. “Ik vind Cohen een enorm sympathieke man, maar zijn klungelige optreden vróeg gewoon om een filmpje.” Echte voorbeelden heeft Van de Pavert niet. “Ik heb oogkleppen op, kijk niet naar anderen.”

Waarschijnlijk is hij nog het meest gevormd door Villa Achterwerk. “Ik verslond dat vanaf mijn twaalfde. Vooral Theo & Thea, Borreltijd en Rembo & Rembo.” Iets later kwam Jiskefet, en Hans Teeuwen. “De impulsiviteit van Teeuwen, het neurotische, dat herken ik wel.” Maar als er dan toch één held is, is het de Amerikaanse stand-up comedian Bill Hicks, vroeg overleden in 1994. “Hij was vooral boos en had een prachtige presentatievorm om die boosheid te uiten. Er zit ook een hoop woede in mij. Ik kan niet tegen slechte televisie bijvoorbeeld of tegen zoiets als volksverdriet of -woede, vaak misplaatste verontwaardiging. Zoals in Moerdijk na die brand. Zit daar tijdens een voorlichtingsavond in het dorpshuis een boos volk bij elkaar zich kwaad te maken over gevaarlijke asdeeltjes. Maar die kutfabriek stond daar wel om gore kankerzooi voor hén te maken.”

Maar echte woede kan hij niet kwijt in zijn werk. “Voor je het weet ben je moralistisch en per definitie niet grappig.” Irritaties, daar kan hij wél iets mee. Zo maakte hij op Gedichtendag een filmpje waarin Ramsey Nasr voordroeg, maar ‘door een technische fout was het geluid helaas komen weg te vallen’. Van de Pavert, breed lachend. “Ik vind Ramsey Nasr een beetje een aansteller.” Dat de grap niet bij iedereen aankwam, snapt hij wel. Maar hij heeft inmiddels zoveel credits opgebouwd dat hij het zich kan permitteren om soms ook minder toegankelijk te zijn. De dag erna doet hij dan gewoon weer een Boer Zoekt Vrouw-grap, voor iedereen herkenbaar. Al mag de grap nooit té plat worden. “Ik ga wel voor een zeker niveau.”

Inmiddels heeft hij 1500 à 2000 korte filmpjes gemaakt. Misschien komt er ooit een lange film, maar voorlopig heeft hij hier nog geen genoeg van. “Ik kan elke dag in veertig seconde mijn shit kwijt. Héérlijk. Ik ben een columnist, kan alles zeggen wat ik wil.” Alles? Mwah. Laatst kreeg hij een mailtje: ‘Leuk hoor, de paus die zich verlekkert aan kinderen, maar wanneer kom je nu eens met Mohammed en zijn negenjarige bruid?’ “Ja, da’s wel een punt. Misschien waag ik me eraan als de gelegenheid zich voordoet, maar of ik echt zó stoer ben….”

Bosch Art Film (BAF), 12 t/m 15 april, Verkadefabriek Den Bosch.

Talib Kweli vandaag in Mezz

lees BN DeStem

dinsdag 27 maart 2012

dinsdag 20 maart 2012

zaterdag 10 maart 2012

donderdag 1 maart 2012

Aux Raus stopt met feestelijke takkeherrie

Feestelijke takkeherrie - exit Aux Raus (uit Brabant Cultureel)

Eind januari gaf de groep haar allerlaatste concert, in Paradiso. Voor de laatste keer sprong de zanger het publiek in en ging zijn broek omlaag. Acht jaar lang maakte Aux Raus met haar ‘vrolijk-agressieve’ gabberpunk en ruige optredens de podia onveilig. Terugblik op een nu al legendarisch duo met gitarist Luuk Bouwman uit Oss, tevens maker van de documentaire Donker Oss.

door Dieter van den Bergh

De oplettende kijker moet het opgevallen zijn: een van de New Kids draagt een ‘Aux Raussi’, een ‘Aussi’, een gabbertrainingspak, van Aux Raus. Net als sommige echte fans van de band. Is het een grap? Gitarist Luuk Bouwman krijgt de vraag vaker voorgelegd. Nee, Aux Raus is geen gimmick, zegt hij, hoe belachelijk en humoristisch de act en de ‘vrolijk-agressieve’ muziek (ouderwetse hardcore en gabber gemixt met electro, hardrock en punk) misschien ook is. “Wij houden van deze muziek en gaan er voor, we zijn geen komedie-act of zo.”
Al zit er natuurlijk wel een tikkeltje ironie in, geeft Bouwman toe. Muziek moet niet te serieus zijn, vindt hij. “Ik lig op de grond van het lachen bij zo iemand als Blaudzun. Ken je die?” Net nu Aux Raus een vaste waarde is geworden in het clubcircuit, stopt het duo. De band wordt in 2004 opgericht door Bastiaan Bosma (1979) en Luuk Bouwman (1977), beiden net afgestudeerd aan kunstacademie St. Joost in Breda. Manager wordt de stylist/fotograaf Ruud van der Peijl.

Aanvankelijk speelt de groep veel in het kraakcircuit, daarna belandt het stel dankzij dj Joost van Bellen in het hippe feestcircuit. “Voordat we live gingen spelen hebben we hard gewerkt aan een eigen geluid, maar we werden wel overvallen door het snelle succes.” Binnen een jaar treedt de groep op in New York, Italië, Spanje en Zuid-Amerika. Aux Raus wordt berucht om haar waanzinnige sound en ruige optredens, waarbij vooral zanger Bosma, soms bijna geheel ontkleed, wilde capriolen uithaalt op het podium of in het publiek, dat hij uitscheldt.
De act - waarbij niet zelden podiumonderdelen en glazen sneuvelden - werd niet altijd begrepen door security, zegt Bouwman grijnzend. “Ook het publiek ging soms zo tekeer dat het voor vechten werd aangezien. Maar er werd nooit gevochten bij ons. Wij waren geen boze band, we maakten ruige feestmuziek.” Nog steeds staan mensen er van versteld dat ze in het echt ‘zo rustig’ zijn, zegt Bouwman. Na acht jaar toeren en platen opnemen is het tijd voor retrospectie. “Mexico was een absoluut hoogtepunt. De muziek was ons dankzij internet vooruit gereisd. Het publiek, een paar duizend man, zong alles fonetisch mee.”

Andere hoogtepunten: optredens op Lowlands, in Amerika, Frankrijk, Rusland en Colombia, een Essent Award en een deal met platenlabel Top Notch, als eerste niet-hiphopact. Een dieptepunt? “Eerste keer Engeland. Boot gemist en enorm gehaast voor een enorm butfeest in een achterafzaaltje met drie mensen.” Met Engeland werd het eigenlijk nooit meer wat. Bouwman heeft gemengde gevoelens bij het afscheid. “Mijn leven is op Aux Raus ingericht. We hebben geen ruzie en als je met twee keer per week optreden je kostje kunt verdienen heb je een mooie baan. Maar we hebben nu vier keer hetzelfde rondje gedaan en de sound is uitgekristalliseerd. Tijd voor wat anders.”

Terwijl Bosma verder gaat in de muziek met Coevorduh (met Vieze Fur van De Jeugd Van Tegenwoordig) richt Bouwman zicht op zijn tweede liefde: film. Voordat hij het te druk kreeg met Aux Raus filmde hij al. Hij werkte voor Waskracht (VPRO) en bij dezelfde omroep werd zijn documentaire Het Nieuwe Westen uitgezonden. Vorig jaar leverde Bouwman - geboren en tot zijn achttiende getogen in Oss - in opdracht van museum Jan Cunen de documentaire Donker Oss af, over het criminele imago van de stad. Puur toevallig kwam in dezelfde tijd de film De Bende van Oss uit. Zijn documentaire wordt sinds een tijdje onder grote belangstelling vertoond in Jan Cunen, maar is nog niet af. “Het is een work in progress, er worden nog steeds dingen bijgedraaid. Pas als hij helemaal af is gaan we er de boer mee op.”

Aux Raus & Dick El Demasiado

Aux Raus is bevriend met de Eindhovense kunstenaar Dick Verdult, alias Dick El Demasiado, als zanger/muzikant en grondlegger van de krankzinnige Cumbia Lunatica een cultheld in Zuid-Amerika. Bouwman: “We hebben hem ontmoet in Colombia en zijn na een paar avonden doorzakken goed bevriend geraakt. Een fantastisch muzikant en veelzijdig kunstenaar, er is sprake van verwantschap.” Aux Raus en Verdult namen samen radioshows op en een videoclip bij het Spaanstalige nummer Nunca Terminaran, gezongen door El Demasiado. De clip werd geschoten op de heilige Monserrateberg in Bogota. El Demasiado begeleidde Aux Raus tijdens het afscheidsconcert op 27 januari in Paradiso.

De platen van Aux Raus zijn te verkrijgen in de betere platenzaak of via bol.com. www.auxraus.com