(BN/de Stem 6 november 2009)
Hoewel hij teruggetrokken woont op het Ierse platteland, heeft hij ook een appartement in de Amsterdamse Jordaan. Luka Bloom heeft namelijk een speciale band met Nederland. Jarenlang stond hij hier op de grote podia, zoals Pinkpop, Paradiso, Carré en Tivoli, die hij moeiteloos uitverkocht. In Carré nam hij een live-plaat op en zette eerder het ‘publiekskoor’ in van een zinderend Tivoli. Maar Bloom, jongere broer van de legendarische Ierse folkzanger Christy Moore, pakt het de laatste tijd intiemer aan, zowel op plaat als tijdens concerten. Zo kon het gebeuren dat de Ier gisteravond ‘gewoon’ in de Mezz in Breda stond. Voor uiteraard een volgepakte zaal. En met kopje thee, want Bloom is anti-rock ’n roll, en geen ‘stereotype Ier’, zoals hij zelf nog even benadrukte. Als persoon dan, muzikaal is een ander verhaal. Het ‘rebel rebel’ op zijn zwarte shirt zei genoeg. Want Bloom en zijn gitaar op dreef, dat is een eenmanspunkband. Maar de geëngageerde Ier (bouwjaar 1955), al zo’n veertig jaar op de planken, wordt ook een jaartje ouder. En softer, getuige de vele rustieke songs, soms bijna easy listening, zoals het recente ambient-lied ‘Tribe’ en een eerbetoon aan zijn recent overleden held John Martyn. Positieve liedjes, geschreven met het hart op de juiste plek, rond thema’s als dromen, de natuur, verhalen van Ierse emigranten, én van immigranten in Ierland. Vol ontroerende en geestige parlando’s, à la broer Christy. Hoewel Bloom een van de meest constante factors in de popwereld is, lijkt het publiek toch te wachten op de oude ‘evergreens’, de massale meezingers. Maar de Ier is geen ‘pleaser’, en doet lekker zijn eigen ding. Uiteindelijk wel een ‘City of Chicago’, ‘Gone to Pablo’, You Couldn’t Have Come at a Better Time’ en ‘Sunny Sailor Boy’, dat hij ooit kado kreeg van Waterboy Mike Scott, maar géén ‘Delirious’ of ‘I Need Love’, de cover van rapper LL Cool J, ironisch genoeg Blooms bekendste lied. Concessies of niet, niemand die meer overtuigt met alleen gitaar en stem, inclusief onevenaarbaar Ierse snik. En Luka Bloom verdient de Mezz. Het is nauwelijks voor te stellen dat zijn performance elders beter tot zijn recht komt dan in dit warme akoestische bad. Volgende keer maar een plaat ‘Live in Breda’?
