(Brabants Dagblad 23 nov-09)
In negen maanden tijd brak Kyteman alle records. Zaterdag gaf zijn hiphoporkest in 013 in Tilburg het één na laatste optreden.
Nee, dit was natuurlijk nóóit de bedoeling, lacht Rob Kramer. Zo’n vijfentwintig jaar draait hij mee in het popcircuit, maar dat een band vanaf haar eerste concert tot het laatste alle zalen uitverkoopt, dat is uniek. We hebben het natuurlijk over Kyteman, alias Colin Benders (1987), met zijn grootse Hiphop Orkest dé muzieksensatie van het jaar. Wat bijna vergeten zou worden: niet alleen superfan Matthijs van Nieuwkerk, maar bovenal Rob Kramer, leider van Productiehuis Oost-Nederland (ON), had een aanzienlijk aandeel in het succes. Zijn Productiehuis, ook bekend van wereldmuziekproject NO Blues, stond een jaar geleden aan de basis van Kyteman’s Hiphop Orkest. Vanwege het aantal muzikanten een enorm duur project met ‘veel gedoe’, zegt Kramer. “We konden tien concerten geven zonder failliet te gaan. Dat werden er ietsje meer. We draaien nu break even. Als we hier aan zouden willen verdienen, moeten we nóg een toer doen. Maar de formule uitmelken is de artistieke dood in de pot.”
Zaterdagavond, negen maanden nadat de band doorbrak op EuroSonic, stond Kyteman’s Hiphop Orkest voor een stijf uitverkochte Grote Zaal van 013, een extra concert, vanwege de overvraag naar kaartjes. Het is de één na laatste etappe van haar zegetocht.
Met dertien muzikanten (waaronder koperblazers, violisten en een cellist) en tien MC’s/rappers stond de Utrechtse bandleider, met scheve pet, op het podium. Het orkest - één bouncende bende met optimale onderlinge chemie - zuigt het publiek mee vanaf de eerste tonen; een daverende instrumentale mix van klassiek, fanfare en dubbassen. Met aan het roer de dansende dirigent Kyteman hopt de big band - fraai uitgelicht in blauw en rood - op een constante flow van stijl naar stijl: van jazz in het melancholieke Sorry - de meest onwaarschijnlijke Top 40-hit van het jaar - naar gospelblues in No More Singing The Blues. Van hardcore hiphop tot reggae in She Blew Like Trumpets, waarbij ‘toaster’ Pax in het wild enthousiaste publiek verdwijnt. En van human beatboxing in Blow The Whistle On ‘Em tot Franse rap van ReaZun, die zich en passant nog even aansluit bij de recente uitspraken van held Herman van Veen.
Kyteman is voor alle leeftijden; zowel tieners als vijftigplussers feesten mee. “Magnifiek! Kyteman is de Mozart van onze tijd”, jubelt een bezoeker uit de laatste categorie. De ingetogen momenten, met trompettist Kyteman solerend als een kronkelende Miles Davis, zijn minstens zo indrukwekkend.
Het Kyteman-circus is nog één keer te zien in Nederland, 11 december in de uitverkochte HMH. Wat het orkest nalaat: een cd (The Hermit Sessions), live-dvd en vooral: verbazing. Wat dat deze weinig commerciële muziek zo massaal zou aanslaan, is bizar. Blijkbaar biedt Kyteman precies het goede op het juiste moment, zegt Rob Kramer. “Blije positieve live-vibes in een crossover van jazz, funk, hiphop en pop.”
Samen met ON richt Benders zich straks op het project ‘Jamsessies’, rond muziek op onverwachte plekken. “Denk aan Pampus of de Mergelgrotten”, aldus Kramer. “Lekker intiem en ongecompliceerd.”
