vrijdag 27 maart 2009

Jonathan Richman vooral hilarisch













(Uit BN/De Stem)

Lullige antipop van nerd Jonathan Richman

Gezien: Jonathan Richman, donderdag 26 maart Mezz Breda

door Dieter van den Bergh

Een artiest die een optreden begint met zijn grootste hit in plaats van er mee eindigt; het is meestal een voorbode van een mooie avond. ‘Hebben we die verplichting vast gehad’. Zie Egyptian Reggae (wereldhit in 1977), de verrassende opener gisteravond in de Mezz. Het is dat het huppelende instrumentaaltje uitgevoerd werd door de componist zelf, anders was het de allerberoerdste cover van Egyptian Reggae allertijden geweest . Maar slecht (lees: lullig, naïef) wordt in het geval van de Amerikaanse nerd Jonathan Richman vaak juist weer goed. Richman (1951) reflecteert op popmuziek, maakt antipop, of noem het kunstpop. Gezongen met huilerige valse stem. Iets dat hij eind jaren zeventig al deed, zijn hoogtijdagen, maar toen in een krakkemikkig rock ’n roll-jasje met de Modern Lovers, reeds in 1978 opgeheven, maar goed voor een viertal legendarische platen. Richman werd een cultheld, maar wel eentje die serieus in de vergetelheid raakte, ook al wordt hij door acts als Pixies en Weezer als inspiratie genoemd. De excentrieke, maar charmante Bostonian stond in Breda op de planken met de extreem stoïcijnse drummer Tommy Larkins, die zo een typetje van Michiel Romeyn zou kunnen zijn. De Mezz, die het duo voor een eenmalig Nederlands optreden aandeed tussen Berlijn en Londen door, stond gezellig vol, vooral vanwege jeugdsentimentele motieven. Maar bijna alle Richman-krakers, zoals I’m a Little Aeroplane, My Little Kookenhaken, New England, Ice Cream Man en protopunksong Roadrunner bleven op stal. Daarvoor in de plaats klonk nieuwer werk, waaronder potsierlijke Italiaanse en Spaanse pop, inclusief maffe dansjes, koebelpercussie en andere maniertjes. Zijn streken is Richman duidelijk nog niet verleerd, maar op den duur gaan die toch wat tegenstaan, zeker als de muziek niet meewerkt. Een echo uit het roemruchte verleden is Pablo Picasso (was never called an asshole), nog gecoverd door David Bowie en Iggy Pop. Meer schilderachtige pop: het recentere No One Was Like Vermeer, een muzikaal antwoord op het aloude eerbetoon Vincent van Gogh (The baddest painter since Vermeer).
Jonathan Richman wordt door sommigen beschouwd als de grondlegger van de punk, maar de Amerikaan is veel meer een lo fi-pionier. Zie ook zijn nihilistische antipopconcert van gisteravond, ongetwijfeld een van de meest hilarische Mezz-concerten van het jaar.

Machinima: gamer wordt regisseur


leest verder hier!

maandag 9 maart 2009

Radio Romanista




(uit Mixed Magazine)
Kal
Radio Romanista
(Asphalt Tango/Music&Words)

‘Country’ is het genre van deze cd, volgens iTunes. Kal doet aan veel denken, maar niet aan country. ‘Balkan’ is een beter etiket, maar zover is iTunes nog (net) niet. Kal maakt ‘rock ’n’ roma’, ditmaal uit Romanistan, een gedroomd zigeunerland met nationale radiozender: Radio Romanista. Radiobaas en Roma-activist Dragan Ristic biedt voor ieder wat wils: pop, rock, folk, chanson, jazz en punk, zoals het ‘politieke’ I’m Gypsy. Het zevental uit Belgrado huppelt - met viool, elektrische bas, (dubbele) accordeon en drums - van cheesy bruiloftsmuziek en carnavaleske Bregovic-polka’s naar bezielde gypsy-soul. En is ook niet vies van een moppie elektronica, zoals in Turkish Blues, met bezwerende klarinet en gesampelde ‘Bulgaarse’ vrouwenstemmen. Er zijn meer mooie vrouwenstemmen te horen, zoals die van Florentina Sandu, kleindochter van wijlen Taraf de Haidouk Nicolae Neacsu. Kal maakt muziek zoals icoon (wijlen) Saban Bajramovic die zou maken mocht hij nu jong zijn geweest. Hopelijk heeft Radio Romanista bereik in de zigeunerhemel.

Sljivovica & Champagne




(uit Mixed Magazine)

Goran Bregovic and his Wedding and Funeral Band
Alkohol: Sljivovica & Champagne
(Universal)

Mochten er verkiezingen zijn voor ‘Grootste Muzikale Recycler & Meest Schaamteloze Jatter uit de Geschiedenis van de Popmuziek’, dan gaat Goran Bregovic (Sarajevo 1950)
die met glans winnen. Knip, plak, een nieuw jasje erom, en hop hop hop, we hebben weer een nieuw lied; zijn succesvolle werkwijze in het kort. Alkohol, zijn eerste reguliere album sinds jaren - opgenomen tijdens concerten in Guca, Belgrado en Skopje - staat vol met Balkan(brass)songs die we allang kennen. Traditionals, en soms eigen werk. Uit zijn Joegoslavische Bijelo Dugme-tijd bijvoorbeeld, van zijn Griekse plaat met George Dalaras, of uit films als Underground en Black Cat, White Cat. Maar dan dus net even anders. Het heeft totaal geen urgentie, maar aanstekelijk is het wel. Zoals altijd. Niemand hoeft ‘Brego’ te vertellen hoe je Balkanpop moet verpakken. Pikant is de samenwerking met Shantel (Gas gas gas), die Bregovic als Koning van de Balkan van de troon dreigde te stoten. Alkohol is een mooie introductie in Balkanmuziek, voor wie de laatste jaren onder een steen heeft gewoond.