donderdag 23 september 2010
maandag 20 september 2010
dinsdag 14 september 2010
maandag 13 september 2010
Verslag But Film Festival
Lees BN De Stem 13 september
Knullige horror en lachwekkende superhelden
BUT verhuisde naar hartje stad. Het ‘foute’ filmfestival trok zo’n vijfduizend freaks.
Dieter van den Bergh
Bloederige taferelen in de St. Jansstraat vrijdagnacht. In theatercafé Boulevard beschilderde een fetishperformer haar lijf met vers getapt bloed. De bezoeker van het BUT-festival is wat gewend, maar dit was wel érg kinky.
Het festival voor ‘B-films, underground en trash’, dat gisteravond werd afgesloten, verhuisde voor de vijfde editie van de duistere krochten van Electron in Belcrum naar de Boulevard en de Nieuwe Veste in hartje stad. Met als episch centrum de St. Jansstraat. Een hecht, internationaal clubje van filmfreaks en -makers kwam er vijf dagen lang samen.
Naast film waren er performances met poëzie, muziek en theater, zombiemeisjes paradeerden door het centrum, er was een bokswedstrijd met woorden en voor de deuren van de Antoniuskathedraal hield God een meet & greet.
Het publiek kon kiezen uit meer dan honderd ‘butfilms’; films waarin je nooit krijgt wat je verwacht. En eigenlijk ook weer wel, want ze voldoen nooit aan het geijkte verwachtingspatroon, doen niet aan happy ends, en in de hoofdrol schitteren vaak monsters, aliens of superhelden. Neem ‘soeperhiero’ Captain Berlin in de low budget slapsticktrash van de Duitse cultlegende en hoofdgast Jörg ‘what’s in a name’ Buttgereit. Of het Portugese filmpje Papa Wrestling, waarin een supervader wraak neemt op gastjes die zoonlief pesten. Worstelpapa neemt zijn taak zo gruwelijk serieus dat het weer grappig wordt. Horror op BUT, da’s vaak lachen in plaats van griezelen. Lachen om expres knullige films. Hoe cheaper de special effects, hoe beter. Ook het Nederlandse slasherprobeersel The Dark Strain kreeg de zaal plat, al had de maker het vast niet zo bedoeld. Maar onbedoelde knulligheid is nóg meer lachen.
Met trots presenteerde BUT L.A. Zombie, eerder geweigerd op een Australisch filmfestival. Een curieuze ‘homo-erotische’ film waarin een zombie dode mannen penetreert. “Het is goed dat zo’n film in Nederland kan”, vindt festivalorganisator Dorien Eggink. BUT zoekt graag de grenzen op, al is het niet om taboes te doorbreken. “Seks om de seks, geweld om het geweld is oninteressant, het gaat om de artististieke waarde.” Zoals het werk van de veelbesproken ‘vaginakunstenares’ Hester Scheurwater, aan wie een programma werd gewijd.
BUT in klinische bibliotheekzalen, het is wennen. “Ook voor ons”, zegt Eggink. “Het voelt bijna alsof we opnieuw beginnen. Maar dit is de enige manier om verder te groeien. We hebben betere zalen, zijn zichtbaarder en laagdrempeliger.” Want ook de ‘gewone’ Bredanaar is welkom, benadrukt Eggink. “Veel mensen denken; ‘BUT, dat zijn rare films’, maar een groot deel is heel toegankelijk.” De verhuizing pakte goed uit, het festival trok met zo’n vijfduizend bezoekers aanzienlijk meer publiek dan voorgaande edities.
Maar sommige BUT-bezoekers mistten toch Electron; de oude fabriekshal zou beter bij de sfeer passen. Zo niet Chris uit Bristol. Al vier jaar bezoekt de Britse twintiger het Bredase festival vanwege het ‘geweldig brede programma’. “Deze lokatie is veel beter, je kunt na de film meteen de kroeg in.”
Zie voor een video-impressie www.butff.org
vrijdag 10 september 2010
donderdag 9 september 2010
woensdag 8 september 2010
zondag 5 september 2010
vrijdag 3 september 2010
donderdag 2 september 2010
Frank Focketyn over Brief aan mijn Rechter
lees Boulevard Festival Magazine
Moorden uit liefde
De Vlaamse tv-ster Frank Focketyn brengt een duister verhaal van Georges Simenon. Zijn eerste monoloog en laatste verbond met regisseur Johan Simons.
door Dieter van den Bergh
De arts Charles Alavoine wordt veroordeeld voor de moord op zijn minnares, maar niet met voorbedachten rade. In een brief probeert hij de rechter ervan te overtuigen dat hij tijdens de moord wél toerekeningsvatbaar was, en handelde uit liefde. “Ik sta mijlenver af van zijn daad en motief”, zegt Frank Focketyn die Alavoine speelt in de monoloog ‘Brief aan mijn rechter’ van NTGent. “Maar ik ben ongelooflijk blij dat ik dit werk heb leren kennen.”
Net als velen kende Focketyn de Waalse schrijver Georges Simenon (1903-1989) vooral van de detectivereeks rond inspecteur Maigret, waar er wereldwijd zo’n half miljard van over de toonbank gingen. ‘Brief aan mijn rechter’ (1947) is een van Simenons zogenaamde ‘romas durs’, waarin de hoofdpersoon door het stellen van een radicale daad breekt met de maatschappelijke conformiteiten. Hoewel hij een geestverwant was van filosoof/schrijver Albert Camus en Dostojevski en Tolstoj tot zijn inspiratiebronnen rekenden, heeft Simenon nooit volledige erkenning gekregen. Onterecht, denkt Focketyn. “‘Brief aan mijn rechter’ ontroert én choqueert en is een zintuiglijk en existentialistisch meesterwerk. Het is onwaarschijnlijk openhartig voor die tijd. Je voelt de late jaren veertig en leert die jaren begrijpen. Centraal staat het verlangen van de mens om begrepen te worden, een schoon gegeven.”
Het grote publiek kent Focketyn van humoristische Vlaamse series als ‘In de gloria’ en ‘Het eiland’ en als melig jurylid in de succesquiz ‘De slimste mens ter wereld’. Heel andere koek dan het duistere, zwartgallige ‘Brief aan mijn rechter’. Toch is Focketyn ook al jaren als ‘serieus’ acteur verbonden aan NTGent. “De Focketyn die mensen kennen van het schermpje is een fractie van de persoon die ik ben. Die tv-bekendheid helpt trouwens wel om mensen naar het theater te lokken, al zien ze daar een heel andere Focketyn.”
Voor het eerst in zijn carrière staat de Vlaamse acteur alleen op de bühne. “Ik had zin om eens iets groots aan te pakken, de confrontatie aan te gaan. Ik word binnenkort vijftig en het was de laatste kans om iets te doen met regisseur Johan Simons, die na dit seizoen vertrekt. Hét moment dus om de koe bij de hoorns te vatten.”
De monoloog boezemde hem aanvankelijk enige angst in, vertelt Focketyn, die voor zijn solorol al juichende kritieken kreeg in eigen land. “Het is erg confronterend. Je hebt niets om op terug te vallen, behalve jezelf en het publiek. Maar ik ben een fascinerende ervaring rijker, het is een ware openbaring.”
‘Brief aan mijn rechter’, NTGent
woensdag 1 september 2010
Hotel, de band
BN de Stem, 31 augustus
HOTEL - The Island Sessions
(Coast to Coast)
Een onmogelijke naam voor een band, want nauwelijks te googelen. Maar de Amsterdamse mestizo-act HOTEL doet haar naam eer aan: de band herbergt negen verschillende nationaliteiten, het is er één grote Babylonische spraakverwarring. 'Ik wil wel met je praten, maar ik kan je niet verstaan'; het zijn de enige flarden Nederlands te midden van het Spaans, Frans, Kroatisch, Koerdisch, wat al niet meer. Maar de universele taal van goede salsa, mariachi, balkan beat, cumbia en smartlap, die verstaan we allemaal. Op papier misschien één groot cliché, maar ondanks de kitsch en meligheid verrassend strak en overtuigend op het podium. En op plaat, zo bewijst The Island Sessions, 'live' opgenomen op het Vuurtoreneiland in het IJmeer. HOTEL, rond Arjan Amin (ook bekend van Beukorkest), maakt uitbundige, pretentieloze 'wereldmuziek'. Ongekunsteld, on-Nederlands goed. Voor de googelers, klik hier: www.thebandhotel.com.
Abonneren op:
Posts (Atom)