De Kift, gezien 31 mei, 2006 Mezz Breda
De groep behoort met acts als Spinvis, André Manuel en Mondo Leone tot de zogenaamde ‘NL Impressionisten’. Na succesvolle omzwervingen via film, toneel en opera is De Kift uit Oost-Knollendam en Zaanse omstreken met haar nieuwe cd en gelijknamige show ‘7’ weer aanbeland bij haar roots: punky Nederpop met rammelende gitaren en een berg koperblazers. Maar ook de vertrouwde (theatrale) elementen uit fanfare, wereldmuziek en hoempa zijn nog steeds prominent aanwezig, zo bleek gisteren in een gezellig gevulde Bredase Mezz. De wortels van het bonte zevenkoppige (familie)orkest - met frontman Ferry Heyne, vader Jan (trompet), neef Pim (gitaar), broer Marco (tweede zang) en moeder achter de merchandisekraam - liggen zowel in de traditionele fanfarewereld als in de krakersscene. Deze mix levert een soort van alternatief levenslied op, ambachtelijk én experimenteel. En met zeer verantwoord poëtisch gehalte. In Breda weerklonken gisteren vertaalde teksten van Russische dichters als Alexander Poesjkin en cultpoëet Boris Ryzji, die een paar jaar geleden op 26-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Het leverde abstract-poëtische liedjes op als ‘De Zee’, ‘De Reiziger’ en ‘De Onbekende’. Een deel van het publiek - na bijna twintig jaar nog steeds tamelijk select - zong de teksten mee met Heyne, die met zijn robuuste kraaienstem visioenen oproept van ijskoude polders en vooroorlogse dichters werkend op een rantsoen van water en brood. De groep speelde ook nieuw werk, speciaal gecomponeerd voor het Lucebert-festival. Er werd flink bewogen in de zaal, want hoe hoekig De Kift ook kan klinken, het heeft wel swing. En of je nu houdt van de band of niet, op het podium valt van alles te beleven. De band - energiek tot op het bot - laveert met haar ballades, hoempa en punkrock tussen droefenis, ontroering en euforie, en de musici - met hoofdrollen voor trompettist Han Hulscher en Patrick Votrian (trombone, tuba, sousafoon) - wisselen moeiteloos hun banjo, trompetten of gitaren uit. Ook theatraal zijn de heren goed geschoold. Hoewel ‘7’ niet haar beste cd en show is, blijft De Kift een uniek fenomeen in de Nederpop met muziektheater van on-Hollands hoog niveau. Geen Nederlandse band zo leuk om naar te kijken. Voor de liefhebber: binnenkort kan het meerdere keren op Oerol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten