Brabants Dagblad Vrijdag 7 mei 2004.
door Dieter van den Bergh
Mariakerke, een dorpje opgeslokt door de grote stad Gent. In een huiskamer annex studiootje klinkt soulzangeres Joss Stone. Op de kast een oude bluesplaat van Big Bill Broonzy, op de vloer gitaren en een contrabas.
Naast het tv-toestel zijn eigen cd, zodat hij er af en toe trots naar kan kijken. Zanger, liedjesschrijver en multi-instrumentalist Flip Kowlier, net 28 geworden, hangt in een oude fauteuil. Zijn nieuwe cd is net uit en al een hit. Kowlier is een tevreden vent.
Het verhaal is bijna een legende. Als Filip Cauwelier, geboren te Izegem, trommelde hij in de fanfare, een lokale held met crossovergroep Prophets of Finance, geflopt met popband My Velma en nationaal doorgebroken met dialect-rapgroep 't Hof van Commerce. Van een meisje kreeg hij twee gitaren in ruil voor een concertkaartje van 't Hof.
Op die gitaren schreef Kowlier de liedjes van Ocharme ik. De plaat werd een ongekende hype in Vlaanderen en was ook verrassend succesvol in Nederland. ?Het moest een akoestische hiphopplaat worden, maar alle hiphopliedjes zijn uiteindelijk gesneuveld." Kowlier tekende een contract voor twee cd's, de cruciale tweede moest er dus komen. ?Ik had er wel zin in, ik voel me erg comfortabel bij deze stijl. Maar ik was wel bang voor de kritieken." En weer waren de kritieken louter lyrisch.
In de fik ?s ook een prachtplaat met ingetogen, melancholieke liedjes en uitbundige voel-je-goed-liedjes, meezingers zelfs, in de bekende mix van rock, americana, pop, reggae, rap en hoempa. Weer zocht Kowlier het dicht bij huis: liefdesleed, jaloezie, overspel, roddelen ('Flip Kowlier is an de drugs, zinnen dealer is ne Rus' zingt hij op de single In de fik) en andere huiselijke onderwerpen, zoals de eerste vrijer van zijn zus en 'homo-nonkel' Dirk.
?Klein drama fascineert me. Hoe kom je bijvoorbeeld als homo uit de kast in een West-Vlaams plattelandsgezin? Heb je die dingen allemaal zelf meegemaakt, vragen ze dan. Soms, maar het doet er niet toe. Ja, mijn relatie is na negen jaar op de klippen gelopen. Misschien gaat Over mie (te geraeken) daarover."
?Zie hie/echt nie/dak nie/passe/ip die wireldbol'?, zingt de Vlaming in het jolige Tristig feit. ?Mensen zien me als een zwartgallig type. Dat valt wel mee. Ik heb mijn trieste momenten, maar die relativeer ik met humor. Ik ben ??k het type dat in de living in zijn eentje uitbundig staat te dansen."
Het succes heeft de Vlaming verbaasd, zeker het Nederlandse. ?Een novelty-succes dacht ik, misschien vanwege de zogenaamde gimmick. Maar waarschijnlijk vinden ze het toch echt tof."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten