Feestband WC Experience is een fenomeen. Van de traditionele feesttenten en sporthallen waagt de Brabantse dialectgroep de stap naar de Tilburgse poptempel 013 voor de (gratis toegankelijke) presentatie van haar elfde cd.
Een paar feitjes: de groep verkocht honderdduizend cd’s, heeft een elfkoppige crew, een fanclub met zeshonderd leden en clubblad, een website met dagelijks vijfhonderd bezoekers, en speelt met gemak megafeesttenten plat. Al jaren lang. Toch heeft Patrick Marcelissen (34), zanger/gitarist en oprichter van WC Experience uit Raamsdonkveer, elk najaar weer een dip. ‘Krijgen we volgend jaar weer optredens? Gaan de mensen nog wel komen?’ Ja, die komen, en elk jaar meer. Voor de komende maanden staan al tientallen optredens gepland. Van De Feesthut in Haghorst tot De Soos in Almkerk. Maar hoogtepunt moet het optreden van zondag worden in poptempel 013 in Tilburg. Hier wordt in de Grote Zaal (capaciteit 2200) de elfde cd Ruwe Mix gepresenteerd. Een droom die uitkomt, zegt Marcelissen, maar misschien ook wel het spannendste moment uit de WC-geschiedenis. “Het kan uitpuilen, maar er kan ook maar zevenhonderd man staan.”
Twee jaar geleden besloot Marcelissen samen met accordeonist en heftruckchauffeur René van Rooij uit Oss om ‘professioneel te gaan’ en gaf zijn baan als assemblagemonteur op. Een grote stap, maar nooit spijt gehad, zo vertelt hij in de repetitieruimte annex studio in de spelonken van naar verluidt het oudste gebouw van Raamsdonksveer; ooit een theater, bioscoop en noodkerk.
WC Experience verspreidt zich als de ‘spreekwoordelijke olievlek’, zegt Marcelissen. Van rokerige kantines en cafeetjes werkte de groep zich in zeventien jaar op naar sporthallen en megatenten, vaak rond kermis, dorpsfeest of KPJ-fuif. Steeds vaker wordt de groep ook buiten Brabant geboekt, op het Friese, Gelderse of Noord-Limburgse platteland.
De succesformule: ‘rock & lol’ in Fèrs dialect en maffe podiumacts. Live-optredens zijn uitzinnige happenings met hossende, biersmijtende fans, al dan niet in blote bast. “Er wordt flink geraust en gescheurd”, erkent Marcelissen “maar op een vriendelijke manier.” Traditionele hoogtepunt zijn de tenten van Gilze en Almkerk. “Zwarte kousen? Nee, merk je weinig van.” Hardcorefans, uit dorpen als Hank en Stampersgat, reizen de band overal achterna, sommige in een caravan zoals ‘De Eierbakkers’, die de afgepeigerde WC-leden na een optreden traditiegetrouw op gebakken eieren trakteren.
“We zingen plat, over alledaagse dingen, houden van Brabantse onzinhumor, komen uit een dorp en zijn verder ook heel normale jongens”, vat Marcelissen de reden voor het succes samen. Muzikaal biedt de band - voor wie baanbrekend werk werd verricht door Bertus Staigerpaip, Rowwen Hèze en Normaal - een allegaartje van rock, reggae, tex-mex, smartlap. Vooral overbekende covers, maar op de nieuwe cd staat ‘geen Top 100-allertijden-werk’, wel Daddy Cool van Darts (verbouwd tot ‘Vette Smoel’), Pink Cadillac van Bruce Springsteen (‘Opel Kadett’), Monkey Man van The Specials (‘Aiskokar’) en meesterwerkjes van zangeres Anita uit Sprundel en Weird Al Yankovic. Tekstueel is het allemaal ‘kletspraot’ natuurlijk, zegt Marcelissen. Lachend: “Zoek niet naar een boodschap.” Al sloot de polka ‘Maag ik hier rooke!?’wel aan bij de actualiteit.
Het nummer was in 2005 een grote carnavalshit. Een top 40-hit scoorde WC Experience tot groot verdriet nog niet. “Als we vijftien jaar geleden, toen het Nederlands product nog gedraaid werd, dit succes hadden gehad, hadden we à la Rowwen Hèze zeker een top tien hit gescoord.”
Maar Marcelissen kan trots zeggen dat zijn groep, zonder dat er een manager ‘of een andere stropdas’ aan te pas is gekomen, het zover heeft geschopt. Soms komt zelfs de chauvinistische Veerenaar in hem naar boven. “Ik krijg kippenvel als het publiek in pakweg Uden keihard ‘krèète’ mee loopt te blèren (wat ‘stangen’ betekent volgens Marcelissen) of ‘wa’n koope’ (ofwel ‘zonne dözige’). Da’s puur Fèrs, niemand die het begrijpt, maar da’s toch mooi?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten