Filmklassieker op futuristische beats
Hiphopproducer Perquisite componeerde een nieuwe soundtrack voor de klassieke detective Chinatown. Ditmaal roken Jack Nicholson en Faye Dunaway hun sigaretten op een laidback-kussentje van hypermoderne beats. Een perfect kloppende ‘live-score’, maandag te beleven in Tilburg.
Muziek en film, de combinatie lijkt zo vanzelfsprekend. Een film zonder muziek is geen film, en zéker geen goeie film. Niets is minder waar. Films kunnen compleet geruïneerd worden door de muziek, bijvoorbeeld omdat je verzuipt in een overdosis pathos en bombast. Films zonder (kunstmatige) muziek kunnen juist een verademing zijn, zie klassiekers als Festen en The Idiots uit de Dogma-doos, waarbij je soms na afloop meekrijgt dat er geen muziek in zit. Maar ook als er wel muziek in zit, moet je dit eigenlijk pas bij de aftiteling doorhebben; de perfecte soundtrack, eentje die naadloos aansluit bij beeld en sfeer.
De soundtrack van Roman Polanski’s klassieker Chinatown (1974) is er zo eentje. En dan niet de originele van soundtrackdinosaurus Jerry Goldsmith, maar de geactualiseerde, melancholieke versie van de hippe cellist en hiphopproducer Perquisite (Pieter Perquin), bekend van baanbrekend werk met rapper Pete Philly. Het Unheard Soundtrack Festival gaf Perquisite in 2006 de opdracht een nieuwe ‘score’ te componeren bij een film naar keuze. Hij koos Chinatown. Met Remco Keijzer (Pete Philly & Perquisite, New Generation Big Band) op klarinet en saxofoon brengt hij deze compositie opnieuw ten gehore in vier Brabantse steden. Te beginnen, afgelopen maandag, in het Chassé in Breda. Een uitverkochte theaterzaal, voor een belangrijk deel gevuld met enerzijds vijftig-plussers, die de helden uit hun jeugd nog een keer op het witte doek willen zien, en anderzijds met jonge liefhebbers van avontuurlijke, intelligente hiphop. Perquisite, achter de laptop, en Keijzer op klarinet en sax, staan bescheiden opgesteld op het podium. De eerste minuten trekken ze nog de aandacht, maar als snel wordt je als kijker - mede dankzij de muziek - meegezogen in deze dramatische misdaadthriller, en vergeet je de muzikanten. In Polanski’s ode aan de ‘film noir’ vraagt Evelyn (Faye Dunaway) privé-detective Jake J. Gittes (Jack Nicholson) om haar man Hollis Mulwray, te volgen omdat ze hem verdenkt van ontrouw. Jake begint aan de opdracht en neemt foto’s van Mulwray die regelmatig blijkt om te gaan met een jonge, aantrekkelijke vrouw.
Even intrigerend en mysterieus als de film is de muziek, een mix van subtiele hiphopbeats, ambient, soul, jazz en drum ’n bass, met optimale gebruikmaking van surround-effecten. Lekker laidback, maar ook jachtig indien nodig. Het is bijna ambachtelijke, maar toch hypermoderne hiphopjazz, die wonderwel naadloos aansluit bij beelden uit de tijd dat de hiphop nog uitgevonden moest worden. Nicholson en Dunaway lijken soms te acteren op de muziek, in plaats van andersom, maar nergens voelt dit onnatuurlijk aan. Het moet welhaast een monnikenwerk geweest zijn om deze nieuwe soundtrack ‘kloppend’ te maken. Pas bij de aftiteling word je als kijker wakker geschud: hier stonden live-muzikanten te spelen, applaus! Het begrip soundtrack wordt hier door Perquisite en Keijzer, die momenteel met de plaat Mystery Repeats van Pete Philly & Perquisite hoge ogen gooien in de nationale Album Top 100, opnieuw uitgevonden. Dat ook de film een nieuwe dimensie krijgt, is aannemelijk, maar dit valt alleen te beoordelen door hen die het ‘origineel’ kennen. De schitterende herinterpretatie van Perquisite maakt niet erg nieuwsgierig naar de oorspronkelijke ‘score’, maar is wel dé manier om stoffige klassiekers onder de aandacht van een nieuw publiek te brengen. (dieter van den bergh)
www.brabantfilm.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten